Dialog czarno na białym
Grafika polska i węgierska 1918–1939
Komisarze wystawy: Anna Manicka, Katalin Bakos
Wystawa obejmuje przeszło 180 grafik, w przeważającej części drzeworytów, polskich i węgierskich z okresu dwudziestolecia międzywojennego. Wystawa opiera się na zasadzie dialogu – dialogu dwóch kultur narodowych, dialogu nowoczesności z tradycją i historii ze współczesnością. Jest też świadectwem wielowiekowej przyjaźni dwóch wielkich europejskich narodów.
Wystawa dzieli się na dwie zasadnicze części, pierwszą poświęconą nowoczesności, i drugą – tradycji. Bardziej szczegółowe podziały na wystawie różnią się od podziałów stosowanych zwyczajowo na wystawach poświęconych dwudziestoleciu międzywojennemu, głównie z racji specyfiki medium, jakim jest grafika – ze swej natury tańsza i łatwiej dostępna niż malarstwo olejne (działy poświęcone ilustracji gazetowej i książkowej, podróżom artystycznym etc.).
W pierwszej części wystawy można zobaczyć, jak rodziła się nowoczesna sztuka na początku XX wieku, w jaki sposób powstała abstrakcja geometryczna (i jakie to miało konsekwencje, szczególnie na Węgrzech), a także jak wyglądało życie w nowoczesnym, wielkim mieście. Oprócz tego nowoczesność niosła za sobą szereg takich zjawisk jak niezadowolenie społeczne, walka z nędzą i przemocą, a także z militaryzmem i dążeniem do wojny światowej.
Druga cześć wystawy pokazuje takie zjawiska jak powrót do wartości, do tematów biblijnych i arkadyjskich, a także sztukę opartą na folklorze i sztukę religijną tamtego czasu.
Wystawie towarzyszy trójjęzyczny (polsko-węgiersko-angielski) katalog, z fascynującym autentycznym dialogiem na temat polskiej i węgierskiej kultury między kuratorkami wystawy, a także z esejami na temat sztuki pokazywanej w każdym z kolejnych działów.
Wystawa została przygotowana dzięki pomocy instytutów narodowych (Węgierskiego w Polsce i Polskiego na Węgrzech) oraz ministerstw kultury z obu stron.